به نام او که جمیل است و دوستدار جمال

با عرض سلام و ارادت به ساحت مقدس مولا و مقتدایمان حضرت ولی عصر(عج).

بعضی وقتها لحظاتی از غفلتکده ی دنیا رها می شوم و با روح ارزنی خدا

در ملکوتش به پرواز در می آیم وبه گذشته ها وبه عمرم که سپری کرده ام

و به اعمالی که انجام داده ام و نیات و اهدافی که داشته ام،می اندیشم.

در سر گردانی مطلق،حیران می مانم.

با خود می گویم ،شیعه ام می نامند،بنده ام می خوانند،انسانم می شناسند ومن خود را در بلند ترین رتبه می بینم،به خاطر پوسته ای که برای خود ساخته ام،با تکبر بر روی زمین گام بر می دارم و حاضر نیستم لحظه ای یا آنی،مرید و خواستار مراد باشم.

خدایا چقدر پوست کلفت شده ام!!!

همیشه در سایه حجت پنهان الهی زیسته ام واز انوار رحمتش بهره مند شده ام،ولی کو آن معرفت که مریدم سازد،کو آن شناخت که دلم را به لرزه در آورد،کو آن بندگی که در وقت خوشی با تمام نیستی،سر به سجده آورد و کو آن شیعگی و شیفتگی که در فراق مولایش،کالبد بدن از روح خالی کند،کو آن خلوص،تضرع و عاشقی تا دامن وصلش گیرد و کو...

مولایم!می خوانمت اما وقتی به خود رجوع می کنم از این سخن شرمم می آید.به خود نهیب می زنم از وظایف یک عبد کدام را به جا آورده ای؟کدام خواسته فریبنده را برای رسیدن به اکمل زیبایی ها پس زده ای؟

مولایم خسته ام...اما می دانم شما از من خسته تری؟

اما...

گل نرگس،دستم به جایی بند نیست،چیزی ندارم که به محضرت عرضه دارم،به جز عشقی که به شما و اهل بیتم دارم.

هر چه کنی وهر چه رسانی از فضل شماست؛

آقایم نگاهت را از من دریغ ندار ،تنهایم نذار،کمکم کن.

مولایم کمکم کن، دلم گرفته،به قول امروزی ها هنگ کردم.

فقط به دیدار جمال یار می اندیشم،از دوست به جز دوست نمی باید خواست.

دوستان التماس دعا دارم.

یا علی.